ဘာသာစကား နဲ႕ ဇာတိဂုဏ္ ( ၆ း ၆ )

လီကြမ္းယု နဲ႕ ခရစ္ယန္ဘာသာတရား ( ၆ း ၅ )   မွအဆက္

ေမး ။   ။ ခုတေလာ ဘာသာစကားထဲမွာ မစၥတာလီ စိတ္ေတာ္ေတာ္ နစ္ျမဳပ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ တ႐ုတ္ဘာသာစကား သင္ၾကားေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာစကားႏွစ္ခု ၿပိဳင္တူသင္ၾကားေရးကိစၥမွာေပါ့။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မစၥတာလီရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိပါရေစလား။
ေျဖ ။    ။ ပထမဆုံးကေတာ့ ဇာတိဂုဏ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ တ႐ုတ္လုိ ဘြဲ႔ရသူနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိ ဘြဲ႔ရသူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကုိ ငါ ေတြ႔မိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိခင္ဘာသာစကား သင္ရမယ္လုိ႔ အတင္းတြန္းေပးေနတာ။ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္မွာ မူလဗီဇ ေပ်ာက္သြားတယ္။

         ၁၉၆၅ - ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ရပ္ဖဲ(လ္)ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြက ရီေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက လမ္းေပၚတက္ၿပီး အသည္းအသန္ ဆႏၵျပေနၾကတာ။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေရးေရသာခုိမႈ၊ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္မႈပဲ။ လူထုႀကီးထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ လုံးဝမရွိဘူး။

 ေမး ။   ။ မစၥတာလီလည္း အဂၤလိပ္လုိ ဘြဲ႔ရခဲ့တာပဲ။ မစၥတာလီရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြလည္း အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရေတြပဲ မဟုတ္လား။
ေျဖ ။    ။ စကၤာပူမွာ အႏုိင္ရဖုိ႔ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရေတြကုိ စည္း႐ုံးႏုိင္မွ ရမယ္ဆုိတာကုိ ငါတုိ႔ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရဆုိတာက လူဦးေရနဲ႔စာရင္ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရေတြရဲ႕အားကုိ ရေအာင္လုိ႔ လက္ဝဲသမားေတြနဲ႔ ငါတုိ႔ေပါင္းခဲ့တာ။ တ႐ုတ္ဗီဇသာ ေပ်ာက္သြားရင္ ငါတုိ႔ ဘာလူမ်ိဳးေတြဆုိတဲ့ စိတ္လည္း ေပ်ာက္သြားမွာ။ တုိ႔က အေနာက္တုိင္းသား မဟုတ္ဘူး။ တုိ႔မွာ အေရွ႕တုိင္းသား တ႐ုတ္ဗီဇ ရွိကုိရွိေနရမယ္။ ဒါက ငါ့ကုိ ေမာင္းႏွင္ေပးလုိက္တဲ့ ပထမအေၾကာင္းပဲ။

         အခု စကၤာပူးရီးယန္းေတြက စကၤာပူးရီးယန္းျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ဒီယဥ္ေက်းမႈတန္ဖုိးကုိ အေလးမထားတတ္ၾကဘူး။
         ယဥ္းေက်းမႈဆုိတာ ဘာလဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ။

         အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ငါ ဖတ္ၾကည့္တယ္။ လုံးဝမတူဘူး။ မူလဗီဇဓာတ္ခံ ရကုိမရဘူး။ ဒါနဲ႔ ငါ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ငါ့သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ဦးဇြန္းပုတ္ဆံပင္အရြယ္ ကတည္းက တ႐ုတ္ေက်ာင္းကုိ ထည့္လုိက္တာ။ သူတုိ႔ ကိန္းဘေရး(ဂ်္)ကုိ ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔အရြယ္ ကေလးေတြအားလုံးက ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သူတုိ႔က ဒီအတုိင္းပဲ။ လုံးဝ မေျပာင္းၾကဘူး။ အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမုိးတာကုိ သူတုိ႔ မခံၾကဘူး။ မင္းကမင္း၊ ငါက ငါပဲ။ မင္း သခ်ၤာအေၾကာင္းေျပာရင္ ငါလည္း သခ်ၤာအေၾကာင္း ေျပာမယ္။ ငါနဲ႔မင္း ယွည္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက ငါပဲ။ ဆုိလုိတာက သူတုိ႔မွာ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ ရွိၾကတယ္။

 ေမး ။   ။ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔မ်ား အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကုိ အရင္သြားခဲ့ၾကရင္ ...
ေျဖ ။    ။ ဒါဆုိရင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားေတြက ကမၻာရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းထဲမွာ ပါဝင္ဖုိ႔ ဆံပင္ရွည္ထားရမယ္။ ဒါဟာ ကမၻာ့ယဥ္ေက်းမႈလုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ ငါ့သားေတြကလည္း ဒီလုိပဲ ထင္မွာေပါ့။ အျမင္သာ မတူၾကတာ။ အဲ့ဒီစိတ္ဓာတ္က တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးဆက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပဲ။ အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါက ၁၉၅၀ - နဲ႔ ၆၀ - ခုႏွစ္ေတြက။

         အခုႏွစ္ေတြမွာ မိဘေတြက တ႐ုတ္စာသင္တာဟာ  အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ သက္သက္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ တန္ဖုိးကုိ မသိၾကေတာ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး တ႐ုတ္ျပည္က တက္လာပါေလေရာ။ တ႐ုတ္စကားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာတတ္တဲ့လူေတြ မရွိရင္ အခြင့္အေရးေတြ ငါတုိ႔ ဆုံး႐ႈံံးေတာ့မယ္။ သူတုိ႔က ဒီကုိလာၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ၾကေတာ့မွာ။ သူတုိ႔အဂၤလိပ္က မေကာင္းဘူး။ မေလးလုိလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ စကၤာပူးရီးယန္း စီးပြားေရးမိတ္ဖက္ေတြကုိ သူတုိ႔ လုိလာၿပီ။ သူတုိ႔နဲ႔ လက္တြဲၿပီး စီးပြားေရးလုပ္၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာ၊ မေလးစကားေျပာ၊ သူတုိ႔ကုိ ေဒသတြင္း အကုန္ေခၚသြားလုိ႔ ရတယ္။

         တ႐ုတ္စကားမတတ္လုိ႔ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႔ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ တုိ႔ဆီက စီးပြားေရးသမားတုိင္း သေဘာေပါက္တယ္။ အဂၤလိပ္ ပထမဘာသာ၊ တ႐ုတ္ ဒုတိယဘာသာအေနနဲ႔ သင္တဲ့ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်းဇူးတင္စကား လာလာေျပာတဲ့ အီးေမးေတြ ငါရတယ္။ ဆုိလုိတာက ကမၻာ့အႀကီးဆုံးေစ်းကြက္က ငါတုိ႔ကုိ အမ်ားႀကီး အကူအညီေပးႏုိင္တယ္။ တုိ႔လုိတာက သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ ဘာသာစကားရွိေနဖုိ႔ပဲ။

         အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ အေမရိက၊ ဥေရာပနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာႏုိင္ငံေတြကုိ ဆက္သြယ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါက ဘယ္လုိ တုိးတက္လာတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာတာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တ႐ုတ္နဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး တ႐ုတ္ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး မလုိက္ႏုိင္ရမွာလဲ။ လာမယ့္ႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀ နဲ႔ ၄၀ မွာ သူတုိ႔စီးပြားေရးဟာ အမ်ားႀကီး တုိးတက္လာမွာ။ အေမရိကန္ေတြရဲ႕ လူတစ္ေယာက္စီ (တစ္ဦးခ်င္း) ၀င္ေငြကုိ မီဖုိ႔ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၊ ၇၀ လုိလိမ့္ဦးမယ္။

ေမး ။   ။ ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘာသာစကားႏွစ္ခု သင္ယူရမယ္ဆုိတဲ့ ေပၚလစီခ်မွတ္မိတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေနာင္တရစရာမ်ား ရွိသလား။
ေျဖ ။    ။ ေနာင္တေတာ့ မရဘူး။ အဂၤလိပ္စကား အိမ္မွာေျပာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ တ႐ုတ္စာ တ႐ုတ္လုိသင္၊ တ႐ုတ္လုိ ငါနဲ႔တူေအာင္လုိက္ဆုိ။ ဒါမ်ဳိးဆုိေတာ့ ကေလးေတြက မသိဘူး။ နား႐ႈပ္ကုန္တာ။ သူတုိ႔က တ႐ုတ္ျပည္က ေက်ာင္းမွာ သင္သလုိ သင္ၾကတာ။ ေနာက္ပုိင္း ဒီစနစ္ကုိ ငါေျပာင္းပစ္ခဲ့ရတာ။ ငါၾကားရတာက တခ်ဳိ႕ကေလးမိဘေတြက သူတုိ႔ကေလးေတြ တ႐ုတ္စာသင္ရတာက လြတ္ေအာင္ ႏုိင္ငံျခားေက်ာင္း သြားထားၾကသတဲ့။

         ဒီေနာက္ Goh Yeng Seng နဲ႔ ငါသြားေတြ႔တယ္။ သူက တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားပညာေရးဌာနမွာ အႀကီးအကဲ၊ ဘာသာေဗဒနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ကုိလည္း အဂၤလန္က ရထားတာ။ သူလည္း ဒါေတြ ေလ႔လာေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္စာ အရင္သင္ယူရတာ။ သူ႔အဂၤလိပ္စာ ေလ႔လာတာကလည္း ငါ တ႐ုတ္စာ ေလ့လာခဲ့ရသလုိပဲ။ အဂၤလိပ္-တ႐ုတ္ အဘိဓာန္ကုိ သုံးရတယ္။ အဂၤလိပ္-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကုိ သုံးလုိ႔ကေတာ့ ဒီဟာ မသိလုိ႔ ရွာတယ္။ ဟုိဟာပါ ထပ္မသိနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ကုန္တာ။

         ငါ တ႐ုတ္စာသင္ေတာ့လည္း တ႐ုတ္-အဂၤလိပ္ အဘိဓာတ္ကုိသုံးခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ ကေလးေတြကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကုိ အသုံးျပဳၿပီး တ႐ုတ္စာသင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာ။ အဲဒါအဆင္ေျပသြားတယ္။ အရင္ဆုံး ေက်ာင္းေလးေက်ာင္းမွာ စမ္းၾကည့္တယ္။ ကေလး မိဘေတြဖက္ကေန တုိးတက္မႈရွိေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရအဖြဲ႔ေတြကုိ အတုိက္အခံလုပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆက္ၿပီး ဒီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးခဲ့ၾကတယ္။

         အခုအေျခအေနက ဘယ္လုိျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ ဆရာေတြကုိယ္တုိင္က ဘာသာစကားႏွစ္ခုကုိ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္ၾကၿပီ။ ဆရာႀကီးေတြကုိ အစားထုိးလုိက္တဲ့ ဆရာငယ္ေလးေတြဆုိရင္ အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္းတတ္ၿပီ။ တ႐ုတ္စာကုိ ထပ္ၿပီး ေလ႔က်င့္ေပးလုိက္ေတာ့ ျပႆနာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သင္မယ့္ႏႈန္းကုိလည္း ေလ႔လာရတယ္။ ေမာ္ဂ်ဴးတစ္ခု ထားရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီျပႆနာက ေျဖရွင္းႏုိင္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါက ညံ႔ခဲ႔လုိ႔ ႏွစ္ (၄၀) ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့တယ္ကြ။

         ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲကြာ။ ဒီေလာက္ႀကီး အခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ပ်က္စိတ္ညစ္စရာေတြ ရင္ဆုိင္ရမယ္မွန္း သိခဲ့ရင္ ငါလုပ္ခ်င္မွလည္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့မွာေပါ႔။ ဒါ ဘ၀ပဲေလ။ ေလ႔လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ပညာဆုိတာ ရလာတတ္တာပဲ။

 ေမး ။   ။ တကယ္တမ္းဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရ ကေလးမိဘေတြက ေတာ္ေတာ္ကုိ ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကတာ။ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က တရုတ္စာကုိ စိတ္မ၀င္စားတာနဲ႔ ကေလးေတြကုိလည္း တ႐ုတ္စာသင္ဖုိ႔ အားမေပးၾကတာပါ။
ေျဖ ။    ။ တခ်ဳိ႕တ၀က္ မွန္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကကုိ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိတာ။ ငါကုိယ္တုိင္လည္း ဒီလုိပဲ ေက်ာင္းမွာသင္၊ ေက်ာင္းကထြက္ေတာ့ေမ့ … ျဖစ္ဖူးတယ္။ အခု တ႐ုတ္ျပည္က တတ္လာၿပီ၊ တ႐ုတ္စာ ေကာင္းေကာင္းတတ္ဖုိ႔ သင့္ၿပီ။ မင္းက ေရွ႕ေနလား၊ စာရင္းစစ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တ႐ုတ္စကားေျပာတတ္ရင္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကုမၸဏီေတြက မင္းကုိ ငွားၾကမယ္။ လစာကလည္း ေကာင္း၊ အိမ္ေကာင္းေကာင္းလည္း ေပး၊ မင္းကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးေကာင္းေကာင္းလည္း ေပးထားတယ္။ ပုိက္ဆံ ပုိစုလုိ႔ရ၊ အရင္ထက္ ပုိက္ဆံပုိရွိတဲ့ လူအေနနဲ႔ ျပန္လာ။ မင္း CV ကလည္း ပုိၿပီး အထင္ႀကီးစရာေကာင္း၊ မင္းနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူတုိ႔က တေလးတစား ေျပာရေတာ့မယ္။ ကဲ အခုေတာ့ စိတ္မ၀င္စားမႈကိစၥက ၿပီးသြားၿပီ။ သူတုိ႔ စိတ္၀င္စားလာၾကၿပီ။

 ေမး ။   ။ တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရ၊ အဂၤလိပ္ဘြဲ႔ရ အုပ္စုႏွစ္ခုရဲ႕ ဘာသာစကား သင္ၾကားမႈ ေပၚလစီနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျခားနားခ်က္ကုိ မစၥတာလီ ေျပာျပခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္သားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုလည္း ခ်မွတ္ခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္သလဲ။
ေျဖ ။    ။ ေအး … လူငယ္ေတြမွာေတာ့ ဒီျခားနားခ်က္က နည္းနည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္ကုိ ပထမဦးစားေပး၊ တ႐ုတ္ကုိ ဒုတိယဘာသာအေနနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ၾကရတာကုိး။ ငါ ဟႏိြဳင္းကုိေရာက္ေတာ့ စထရိတ္တုိင္း(မ္)က ငါ႔သတင္းကုိယူဖုိ႔ ပီကင္းက သတင္းေထာက္ကုိ လႊတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက ေက်ာင္းမွာ တ႐ုတ္စာကုိ ဒုတိယဘာသာအေနနဲ႔ သင္ခဲ့ရတာ။ သူ႔ CV ကုိၾကည့္ေတာ့ သူက လန္ဒန္က စီးပြားေရးတကၠသုိလ္က ဘြဲ႔ရခဲ့တာ။ ငါတုိ႔ သံအမတ္က ေျပာတယ္။ သူ ပီကင္းမွာစၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဒုကၡ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေျခာက္လေလာက္လည္းၾကာေရာ အဆင္ေျပသြားေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါက ေျခာက္လအတြင္း သူတုိ႔ကုိ မီေအာင္ ဘယ္လုိလုိက္ခဲ့သလဲလုိ႔ ေမးတယ္။

         အိမ္မွာ တ႐ုတ္စကားေျပာလုိ႔လုိ႔ သူက ေျဖတယ္။ အေရးနဲ႔ အဖတ္မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး အဆင့္ျမင့္ႀကီး ဟုတ္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အၿမဲတမ္း ေျပာေနေတာ့ သူ႔တ႐ုတ္စကားက ေခ်ာေနတာပဲ။ အခု ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္လည္းၾကာေရာ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဘာမွ ခြဲလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။

         အခု လုိအပ္တာက စီးပြားေရးေလကြာ။ ကဲ … ေနာက္ စီးပြားေရးပါ၀ါေတြက ဘယ္မွာလဲ။ အေမရိက၊ ဂ်ပန္၊ ၿဗိတိန္၊ ၾသစေတးလ်၊ နယူးဇီလန္ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ အဂၤလိပ္စာ။ သူတုိ႔ကုိ ငါက မစြန္႔လႊတ္ဘူး။ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး သေဘာတူညီမႈက ရွိေနမွာပဲ။ အခု ငါတုိ႔ စီးပြားေရးအတြက္ အင္ဂ်င္အသစ္ေတြ ထပ္ၿပီး တပ္ဆင္ရေတာ့မယ္။

         တ႐ုတ္၊ အိႏိၵယ၊ ပါရွားေဒသ (ပင္လယ္ေကြ႔) ႏုိင္ငံေတြကြာ။ ငါတုိ႔ဆီက ေတာ္တဲ့ကေလးေတြ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ အာရပ္စကားေတာင္ သင္ယူသင့္ၿပီ။ ဒီမွာ အာရပ္ရပ္ကြက္ေလးလည္း ရွိသင့္တယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔ သက္ေတာင့္သက္သာရွိမွာ။ အစကတည္းက စကၤာပူမွာ အာရပ္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ယီမင္က လာၾကတဲ့လူေတြ၊ အာရပ္အမည္နဲ႔လမ္းလည္း ဒီမွာရွိတယ္။ အာရပ္ေတြအတြက္ ေနရာေလး ဒီမွာရွိရင္ သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ပုိအဆင္ေျပမယ္။ သူတုိ႔က အဂၤလိပ္စကားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီကုိသြားၿပီး စီးပြားေရးလုပ္မယ္ဆုိရင္ အလုပ္သမားေတြကုိ ၿခဳံငုံမိေအာင္ အာရပ္စကားနည္းနည္းေတာ့ ေျပာတတ္မွ ေကာင္းမယ္။

         အိႏိၵယနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ တမီး(လ္) သင္တာကေတာ့ သိပ္အသုံးမက်လွဘူး။ ဒီဘာသာက တမီး(လ္) နာဒူးမွာပဲ ေျပာၾကတာ။ အိႏိၵယဘာသာစကား သင္မယ္ဆုိရင္ ဟိႏၵီက အေကာင္းဆုံး၊ သန္းသုံးေလးရာေလာက္ ဒီဘာသာနဲ႔ စကားေျပာလုိ႔ရတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္သူတုိင္းက အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတတ္ေတာ့ ျပႆနာေတာ့ မရွိလွဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္က တ႐ုတ္စကားမတတ္ရင္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ သိပ္ပညာတတ္တဲ့ လူနည္းစုေလးပဲ အဂၤလိပ္လုိတတ္တာ။ အုိလံပစ္အတြက္ဆုိၿပီး အခု လူတုိင္း အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ေနလုိက္ၾကတာ။ ရႏုိင္လွ ထမင္းစားေရေသာက္ စကားေပါ႔ကြာ။

 ေမး ။   ။ စကၤာပူမွာ တစ္ခုတည္းေသာ တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ သင္ၾကားေပးတဲ့ Nantah တကၠသုိလ္ကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က တ႐ုတ္ဘြဲ႔ရပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒီကိစၥမ်ဳိးကုိ ေရွာင္လုိ႔ ရႏုိင္မယ့္ နည္းမ်ား မရွိႏုိင္ဘူးလား။ အခုေန တ႐ုတ္ဘာသာစကားနဲ႔ သင္မယ့္ တကၠသုိလ္တစ္ခုေလာက္ ရွိေနရင္ ပုိ မေကာင္းဘူးလား။

ဇင္ေ၀ေသာ္